Cyrk w mieście? Nie dla zakazów, tak dla edukacji

Akcję poparło już 1,5 tys. rzeszowian, a aktywiści na Facebooku i na swoich happeningach przekonują, że tresura dzikich zwierząt to rozrywka niegodna i niemająca nic wspólnego ze sztuką rozrywka.

Co na to miasto? Jak słyszymy, urzędnicy prezydenta są raczej zwolennikami teorii popytu niż zakazywania. Czyli uważają, że cyrki, w których pojawiają się żywe zwierzęta nie będą do nas przyjeżdżać, jeśli nie będzie chętnych na oglądanie takich pseudo-widowisk. Muszę przyznać, że ten sposób myślenia jest mi bliski, choć sama nie jestem za tym, żeby skaczące przez płonące obręcze lwy lub biegające w kółko konie przystrojone w pawie pióra były rozrywką dla najmłodszych. I sama swojego dziecka do cyrku bym nie zabrała.

Dlaczego? Bo ono samo nie chciałoby do niego pójść. Taka jest właśnie rola rodziców, opiekunów, nauczycieli i wychowawców. To oni mają nauczyć dziecko, że szacunek należy się także, a może po pierwsze zwierzętom, które same nie mogą się ani obronić ani w swojej sprawie zadecydować, a miejsce lwa, tygrysa lub żyrafy nie jest w cyrkowej klatce lub na arenie, ale w afrykańskim buszu. I wiem, że wpojenie dziecku takiej postawy jest możliwe. Na własne uszy słyszałam, jak 7-letni syn mojego znajomego zachęcany do skorzystania z darmowych biletów odpowiedział hostessie, że dziękuje, bo on z tatą do cyrku nie chodzi. I dlatego uważam, że wprowadzanie na siłę zakazów na poziomie lokalnym nie ma sensu. Wiadomo, że to, co zabronione kusi najbardziej, zresztą wyeliminowanie cyrku z jednego miasta oznacza tylko tyle, że pojawi się w innym.

Tylko jeśli mądrze będziemy tłumaczyć dziecku, dlaczego sztuczki klowna, akrobaty lub iluzjonisty są lepsze niż te, które wykonują smagane batem tresera lwy, cyrki znikną z naszych miast i miasteczek.