Miłość i Śmierć. Felieton Stanisława Dłuskiego

Pojęcie „cywilizacji śmierci” czy „kultury śmierci” pojawiło się dawno u takich myślicieli jak Friedrich Nietzsche, Martin Heidegger, Jan-Paul Sartre czy Emil Cioran. Jan Paweł II w encyklikach „Centessimus annus” (1991) czy „Evangelium vitae” (1995) wskazuje na źródło tej „kultury śmierci”, jest to efektem – czytamy – „sceptycznej postawy wobec samych fundamentów poznania i etyki”, dlatego dzisiaj coraz trudniej „zrozumieć w pełni sens istnienia człowieka”. Tam, gdzie gubimy sens i cel życia wszystko staje się możliwe, negacja wszelkiego sytemu wartości obnaża nihilizm XX i XXI wieku. Dotyczy to zarówno Wschodu, jak i Zachodu. Nawet jeśli utrzymujemy rytuały religijne, świąteczne, to jednak nie ma w tym pogłębionej duchowości, skupienia się nad Słowem, Prawdą, drugim człowiekiem. Istotą staje się stół obficie zastawiony, prezenty i życie w świecie wirtualnym.

Już Nietzsche wychwalał rozkosz, żądzę władzy i samolubstwo, z tego moim zdaniem zrodziła się „cywilizacja egoizmu”. Gurley Brown (1922-2012) uznawała wprost seks, pieniądze i sukces za najwyższe dobra. W 1962 roku opublikowała książkę „Seks i singielka”, która sprzedała się w nakładzie dwóch milionów egzemplarzy w ponad 30 krajach i nadal się sprzedaje, to pokazuje co dzisiaj na rynkach się ceni. Ta pogoń za pieniądzem i sukcesem dotyczy również nas wszystkich.

W tych ciężkich dniach wojny Polacy w swojej większości dali jednak niezwykłe świadectwo miłości i miłosierdzia. Starożytni Grecy nazywali to agape, „najwyższa forma miłości, miłość braterska, dobroczynność, miłość Boga do ludzi i ludzi do Boga”. Bez wielkiej pychy, z całą pokorą, ale czy z Polski nie płynie właśnie świadectwo na cały świat i spełnienie nauczania św. Pawła, „jedni drugich brzemiona noście”. Może to wielka nadzieja na przemianę duchową nas wszystkich. Dawanie świadectwa w tych trudnych dniach może przynieść owoce na przyszłość, dla narodu polskiego i narodu ukraińskiego. Może też Europa zrozumie, że jedyna droga do pokoju i dobrobytu to odrzucenie „kultury śmierci”, to przywrócenie człowiekowi wiary w życie wieczne, w miłość miłosierną, to również uznanie prawa człowieka do życia od poczęcia do naturalnej śmierci.