V Rzeszowski Weekend Fotografii. wernisaż wystawy fotografii Anny Gondek-Grodkiewicz i Pauliny Holtz

Wernisaż zaplanowany jest 10 listopada (piątek) o godz. 18. Wstęp - wolny. Ekspozycja potrwa do 26 listopada.

Anna Gondek-Grodkiewicz - fotografka. Laureatka Grand Press Photo 2017 (I nagroda w kategorii Życie Codzienne- Fotoreportaż). Jej prace publikowane były m.in. w National Geographic Polska,Newsweeku, The Times Polska, Gazecie Wyborczej, Wysokich Obcasach i Gali, jak również w prestiżowej publikacji PRESS „15 lat Grand Press Photo”. Wykładowczyni fotografii na Wydziale Grafiki oraz w Instytucie Projektowania Uniwersytetu SWPS.

Mieszkała i pracowała w Polsce, Australii i Hiszpanii. Z aparatem przemierzyła pół świata realizując tematy fotograficzne wśród Indian Kuna Yala zamieszkujących wyspy archipelagu San Blas na Morzu Karaibskim; eksplorując tradycje w kulturze Ameryki Centralnej (Panama, Kostaryka,Nikaragua, Salwador); docierając do kultów Tajlandii; fotografując „Piekło Kobiet” w Salwadorze; a na Islandii i w Polsce zgłębiając fenomen tęsknoty ludzi zachodu za intensywnym kontaktem z surową naturą.

Uczestniczyła w Master Class Workshop prestiżowych agencji fotograficznych: VII Photo Agency oraz Magnum Photos.

Paulina Holtz - aktorka i fotografka. Jak sama mówi o sobie “... fotografia to moja wielka pasja. Uczę się cały czas. Obserwuję. Sprawdzam. Oglądam. Szukam. Uwielbiam patrzeć na ludzi zza obiektywu i sprawiać, że dobrze się czują przed obiektywem”.

Dwukrotna laureatką konkursu Fujifilm Polska, a także Fotografka Roku 2020 i 2021. Członkini społeczności Polish Women Photographers, założonej i od początku konsekwentnie prowadzonej przez Małgorzatę Wakuluk. Uczestniczka zbiorowej wystawy pt. “Rok w obiektywach Polskich Fotografek”, prezentowanej w 2023 roku w galeriach, w całej Polsce.

U Pauliny Holtz jest to portretowa konstrukcja - jeden model i jedno przemyślane symboliczne ujęcie, zaś u Anny Gondek-Grodkiewicz widzimy wielokrotny portret zbiorowości - ujętej po reportersku, w świetnie wychwyconych dynamicznych kadrach. Obie opowiadają o człowieku, o jego życiowych priorytetach, poszukiwaniu celów i dróg wiodących do nich, choć sedno żadnej z tych opowieści nie jest wprost pokazane na zdjęciach. Obie artystki prezentują zestawy radosnych, lekkich i pełnych kolorów fotografii wymagających jednocześnie pogłębionego wejrzenia w ich głęboko humanistyczny wymiar i uniwersalny przekaz.

Paulina Holtz swój cykl zatytułowany „Co poszło nie tak” określiła „przewrotną opowieścią” o dziecięcych marzeniach. Bohaterami fotografii są bowiem znani aktorzy, którzy zostali zapytani o to, „co w ich życiu poszło nie tak, że zostali aktorami”. Ta zabawna i paradoksalna teza to, nie tylko gra słów i powód do uśmiechu. Pod jej powierzchnią kryje się bowiem o wiele więcej. Pytanie to działa jak myślowy automat wrzucający rozmówcę (i czytelnika autorskiego komentarza do wystawy) w obszar namysłu nad rolą marzeń w ludzkim życiu - zarówno tych spełnionych, jak i zaniechanych. Jedne i drugie piszą nasz los. Pierwsze - otwierając wprost i definiując drogi rozwoju, drugie – otwierając pustkę na nowe, na to co je zstąpi w naszej wyobraźni, na to, co przyprowadzi ślepy(?) los.

Bohaterami portretów Pauliny Holtz są osoby, które „wyrosły” z dziecięcych marzeń zanim zdążyły/odważyły się je zrealizować.

Anna Gondek-Grodkiewicz w cyklu pt. „Być silnym, zdrowym, szczęśliwym. To Be Alive” prezentuje reporterskie kadry z wioski w Sudetach, w której mają miejsce warsztaty Innerfire - prowadzone wg teorii i metody Wima Hofa - polegające m. in. na terapeutycznej ekspozycji nagich ciał na zimno, połączeniu ich z metodami oddychania i technikami medytacyjnymi. Celem tych działań jest doprowadzenie do uzdrowień i przebudowy układu nerwowego, hormonalnego i odpornościowego. Z metody tej korzystają osoby w kryzysie, potrzebujące uzdrowienia, cierpiące na choroby stawów, immunologiczne, neurologiczne, a nawet nowotwory.

Przyjeżdżają także poszukający wzmocnienia psychicznego, odbudowania sił do przepracowania życiowych kryzysów, zanurzenia się w surowych siłach przyrody, aby czerpać z jej mocy. To niezwykle dynamiczne kadry, a kipiąca z nich energia i witalność zdaje się udzielać odbiorcom tych radosnych fotografii. Zobrazowane emocje to skutek energetyzującego działania terapii i potęgi natury, ale też wpływ odkrytej przy tej okazji wspólnoty i łączącego jej członków pragnienia uzdrowienia. To wszystko co widzimy w kadrach buduje sielankowy wręcz obraz sytuacji, na której dnie ukryte są jednak problemy ich bohaterów, ich choroby, ale i silna wola ich pokonania.